Spis treści
Kredyt hipoteczny to często jedyny sposób na nabycie wymarzonego mieszkania. Od wejścia w życie Rekomendacji S znikły jednak z ofert banków kredyty udzielne na 100% wartości nieruchomości. Od 2014 roku każdy kredytobiorca musi posiadać wkład własny – choć niekoniecznie w gotówce.
Komisja Nadzoru Finansowego w Rekomendacji S postanowiła, że banki:
- mogą udzielać kredytu wyłącznie w walucie, w której kredytobiorca uzyskuje dochód,
- mogą udzielać kredytów na maksymalnie 35 lat,
- oceniając zdolność kredytową klienta, powinny przyjmować 30-letni okres spłaty,
- mogą udzielać kredytu tylko z wkładem własnym kredytobiorcy.
Poziom wkładu własnego
Wkład własny ma być z roku na rok coraz wyższy, w 2014 roku jego wartość wynosiła 5%, w roku 2015 jest to 10%, w 2016 wzrośnie do 15%, a w 2017 – do 20%.
Wprowadzenie obowiązku wniesienia własnych środków przez kredytobiorcę ma zniechęcić do ubiegania się o kredyt hipoteczny osoby, niepotrafiące zarządzać własnym budżetem domowym lub takie, których na tak wysokie zobowiązanie nie stać. Wkład własny to dla banku informacja, że klient potrafi oszczędzać i będzie w stanie spłacić cały kredyt w terminie. Wyższy wkład własny, daje kredytobiorcy większą szansę na otrzymanie lepszych warunków spłaty, bo dzięki tym środkom staje się on dla banku bardziej wiarygodnym klientem.
Co może być wkładem własnym?
Wkładem własnym nie muszą być tylko środki finansowe zgromadzone na koncie kredytobiorcy. Osoba starająca się o kredyt hipoteczny jako wkład własny może wskazać:
- wartość rynkową posiadanej na własność (lub użytkowanej wieczyście) działki, na której będzie budowany dom. Wartość ta może być ustalona na podstawie kosztu nabycia lub operatu szacunkowego zweryfikowanego przez bank;
- poniesione już koszty opracowania projektu budowlanego domu wraz z przyłączami, przygotowania terenu pod budowę oraz wartość wykonanych prac i zakupionych materiałów budowlanych, jeżeli budowa została już rozpoczęta. Wydatki te muszą być potwierdzone zapłaconymi rachunkami lub fakturami;
- koszt zakupu budynku w stanie surowym lub budynku do remontu;
- wpłaty na poczet kosztu nabycia nieruchomości dokonane na rzecz dewelopera, spółdzielni mieszkaniowej albo innego zbywcy;
- środki pochodzące z likwidacji książeczki mieszkaniowej;
- dopłata otrzymana w ramach programu Mieszkanie dla Młodych;
- przewidywane nadwyżki finansowe wynikające ze stałych dochodów kredytobiorcy, z których zamierza on pokrywać bieżące koszty budowy;
- wartość nieruchomości deklarowanej do sprzedaży przed zakończeniem budowy.
